زهرا حضورش نیازی به مردم نــدارد         اصلاً ظهــورش مدینه و یا قــم نـدارد

بالی که این آسمان را ندارد، چه دارد؟         آن کس که این آستان را ندارد چه دارد؟

عصمت تباری که همسایه اش را ندیده         همسایه اش نیز هم سایه اش را ندیده

بانوی والا مقامی که مافوق نور است          خورشید هفت آسمانی که مافوق نور است

پـــروازها با قــنــوتش به بالا رسیدند          اعجازها با نگــاهــش به عیسی رسیدند

غیــر از خــدایــا خــدایا صدایی ندارد         روی زمین غیــر محــراب جایی ندارد

سجاده اش با مناجات کردن گره خورد         هر صبح با نور خیرات کردن گره خورد

امروز بارانی ترین عنــایت به دستش          فــردا فـــراوان ترینِ شفـاعت به دستش

ازیک طرف دخترِ مردِ مشکل گشاهاست         از یــک طرف خواهرِ آبروی گداهاست

او حلـقـه ی اتصال رضا با جواد است          بــاب الحوائج ترینی که بابِ مراد است

وقتی که میخواست ازخانه اش دربیاید          یــعــنــی به سمتِ حریـــم پـیـمـبر بیاید

دور و برش از برادر برادر قرُق بود           راه از پسر های موسی ابن جعفر قرُق بود

دست پسرهای موسی ابن جعفر نقابش          پای پسرهای موسی ابن جـعـفــر رکابش

تا چــادرش خــاکـی از رد پایی نگیرد          تا مـعــجــر بــا حجـــابش به جایی نگیرد

او آمــد و مــایــهٔ افــتــخـــار همـه شد          دسـتــه گــل مـــریــمــی بــهــار همه شد

گیــرم نــبــودیم اما سلامش که کردیم           گــیــرم نــدیــدیم، ما احترامش که کردیم

ما سر بلندیم ازاین که گلابش نکردیم           بـــا ازدحـــام ســر کــوچــه آبش نکردیم

او آمد و طرز خواهر شدن را نوشت و          قــربـــانِ قبل از برادر شدن را نـوشت و

چه خوب شد که مسیرش به مقتل نیوفتاد         چه خوب تر که بارها از روی تل نیوفتاد

گودالی از کشمکش های لشکر ندید و          بـــالای ســر نــیــزه هــا ســر نــدیـد و....